Omdat ik het leuk vond het hele beeldhouwproces een keer vast te leggen, heb ik het maken van de olifanten beschreven en gefotografeerd. Zie hieronder het resultaat.
Het kleimodel
Ik begin met het zoeken naar een paar geschikte foto’s of plaatjes van het onderwerp dat ik in steen wil maken. Deze keer vond ik die op het internet en in een biebboek van Tessa. Aan de hand van deze plaatjes probeer ik een zo goed mogelijk kleimodel te maken. Op deze manier krijg ik wat gevoel voor de vorm, kan ik goed zien wat er toch nog niet helemaal klopt en heb ik straks enige houvast. Ik probeer zoveel mogelijk alleen klei weg te halen, want straks kan ik ook alleen maar steen weghalen. Als het lukt om de gewenste vorm te maken door alleen klei weg te halen, weet ik zeker dat het me bij de steen ook zal lukken. Bij deze olifanten ben ik eigenwijs en maak eerst twee losse olifanten. Ik moet de olifanten na het aan elkaar plakken dus ook wat bijstellen.
Het resultaat van twee uur kleien
Dit moet het dus ongeveer gaan worden. Ik vind dat het wel een schattig model is geworden, maar na een paar dagen er omheen draaien zie ik dat de slurf van het kleine olifantje te dik is. Dat ga ik in de steen dus anders doen. Ik hoop dat de oren niet te kwetsbaar worden!
Alles klaarzetten voor het hakken
En dan nu het grote werk. Voor ik aan de slag kan moet ik eerst het terras beschermen met een zeil en alle spullen naar buiten zeulen. De bok (hoge tafel) krijg ik net in m’n eentje naar buiten gedragen. Dan de steen erop en al het gereedschap binnen handbereik. Zo. Aan de slag!
Hamertje tik
Bij de eerste keer hakken gebruik ik de puntbeitel en de beitel met drie tanden. Het blijkt een hele gekke steen te zijn. Hij is erg gelaagd waardoor hij echt lijkt te splinteren. Zoals gewoonlijk vliegen de brokken en scherven alle kanten op en heb ik m’n bril dus weer hard nodig. De wanhoop slaat al weer snel toe. Die olifanten moeten ergens in die steen zitten, maar waar???
Het resultaat van 2,5 uur hakken
Ik heb er even genoeg van. Er is iets van olifanten te zien, maar ik ben nog helemaal niet tevreden over de verhoudingen. Ook heb ik het gevoel dat ik bij het rechter oor van de grote olifant te veel weggehaald heb. Maar goed, dat soort angsten heb ik altijd. Het komt vast wel goed. Ik durf eigenlijk niet nog meer te hakken vanwege de splinters. De volgende keer maar raspen.
Het grote raspen
Ik had niet meer willen hakken, maar heb dat toch nog een beetje gedaan. Al snel ben ik echter gaan raspen. Daarbij begin ik altijd met de twee grootste raspen. De rechte rasp gebruik ik voor de grote stukken, de gekromde voor de subtielere vormen. Het raspen levert altijd erg veel stof op. De kinderen vinden het heerlijk om daar bergjes of papjes van te maken!
Het resultaat van twee uur raspen
Het kleine olifantje wordt al aardig zichtbaar. Ik heb wel even zitten worstelen met een grote kloof aan de voorkant van de kop, maar die vormt nu redelijk de overgang tussen het oor en de slurven. Ik vrees dat ik ook vandaag weer te veel bij de grote olifant weggehaald heb. Deze keer aan de voorkant. Waar moet ik nou weer de linker ‘oogknobbel’ vandaan halen???
De kop gered
Weer twee uur raspen verder. Ik heb toch ergens een ‘oogknobbel’ op de kop van de grote olifant vandaan weten te halen. Toch is de kop nog niet zoals ik wil. Hij is wat scheef, maar niet op de goede manier. Ik heb ook nog heel even staan hakken aan de linker kant van de kop van de grote olifant. Het resultaat was echter dat er een groot stuk slurf afbrak. Ai. Gelukkig niet desastreus…
Bijna geen ruwe plekken meer
Op een mooie zondag twee uur staan raspen tot het te donker werd. Nu de bobbel aan de rechter kant weg is, valt niet meer zo op dat ik bij het rechter oor te veel weggehaald heb. Hij flappert wat minder dan bij het kleimodel, maar dat geeft niet. Veel onderdelen zijn nog te groot of te dik, zoals de oren en de slurven. Ook moeten de poten er nog in. De hoogste tijd voor de kleinere raspen!
De laatste loodjes
Na nog eens negen uur raspen zit het model er helemaal in. Ik ben niet ontevreden en erg benieuwd naar de kleur, want hij blijft gewoon grijs met zwarte spikkeltjes lijken. Er zit wel een vreemde afwijkende band in…
Het schuren is ook nog een langdurige klus. Ik moet negen schuurpapieren afwerken, nl. 100 (2½ uur), 180 (2½ uur), 240 (1½ uur), 360 (1½ uur), 500 (1 uur), 600, 800, 1000 en 1200 (allen een half uur). In totaal dus zo’n elf uur schuren. Meestal schuur ik met de eerste vijf schuurpapieren droog en met de laatste vier nat. Deze keer ben ik al bij het derde schuurpapier nat gaan schuren. Ik was zo benieuwd naar de kleur. De kleur is nl. het mooist als de steen helemaal nat is. Na het laatste schuurpapier is goed te zien dat het grijs eigenlijk een beetje groenig is met gele adertjes en de afwijkende band een beetje rood met wittige vegen. Erg mooi!
Voor ik aan de allerlaatste fase begin controleer ik het beeld nog even op de laatste krasjes en pak dan toch nog maar weer de twee fijnste schuurpapieren erbij (½ uur). Als ik eindelijk tevreden ben, spoel ik de olifanten voor de laatste maal af en laat ze goed drogen. Tenslotte komt de finishing touch: de kleur naar boven halen met Marpol, een soort was. Ik smeer er lekker veel op en wrijf het beeld glimmend. Ook deze keer ga ik een paar keer de mist in met m’n nagels en moet ik alsnog weer aan het schuren. Maar uiteindelijk, na een uur poetsen, glimt ie als een spiegeltje!
